Werkgroep Buitenveldert: 32e verslag – ma.29.06.09: 10 personen.

Opening en bepaling gespreksonderwerp. De gespreksleider (A) opent de bijeenkomst en rapporteert omtrent de reactie van B na diens kennisname van het vorige groepsverslag (nr.31 dd 22.6.09):

“Groepsverslag nr 31 was wel weer een belevenis om te lezen.
Om meerdere redenen interessant.
Dit keer kwam er bij, dat er zo hier en daar enkele vriendelijke woorden over mij werden gesproken.
Daardoor ontstond in mijn brein een kortstondig filmisch beeld van mijzelf op een wolkje, dan wel vanuit de brandende hel (ik vermoed dat dat op hetzelfde neer komt), luisterend naar teksten op mijn eigen begrafenis.
Een voorrecht om een dergelijk wat prematuur in memoriam, mee te mogen maken.
Dank en hartelijke groet,

B”

De conclusie mag wellicht luiden: B blijft onmiskenbaar op uiterst creatieve en miraculeuze wijze aanwezig en reikt voldoende onderwerpen en inspiratie aan teneinde het groepsgesprek op volwaardig niveau verzekerd te weten voor geruime toekomstige tijden! Hartelijk dank daarvoor, waarvan akte!

Hierop bezinnen de aanwezigen zich op de keuze van het gespreksonderwerp voor deze avond. C vraagt en krijgt het woord. Hij zegt:

soms gaat het zo: er gebeurt iets – onverwacht – iets onaardigs — en dan raak ik uit balans – of oordeel meteen – pas later vraag ik mezelf af: wat kan ik hieraan doen? – dan ben ik te angstig om zelf op te treden, voel ik me in het defensief gedrongen en ervaar ik een onmachtig gevoel – heb tevens het gevoel dat wel te kunnen leren, te leren reageren. Maar zover is het nog niet! Kortom: werk aan de winkel. Maar hoe doe je dat??? Hoe pak je dat aan zonder dicht te slaan, zonder het contact te verbreken of gewoon weg te lopen; kortom dus wel in je kracht blijven en niet in de emotie schieten….Aldus is het gespreksonderwerp:

‘HOE BLIJF IK OP DE BEEN BIJ TEGENWIND?’

D: ik voel de laatste tijd veel onmacht – vooral vanwege twijfel in mijn basis – ben veel verloren, inclusief de illusie, dat er tenminste iets bestaat als een sociaal vangnet – dat blijkt dan ook nog eens flinterdun – in contact met ‘de hulpverlening’ ervaar ik ook een ‘oordeel’ – iets van ‘eigen schuld, dikke bult’ – komt erop neer dat ik m’n eigen boontjes moet doppen – maar ik vind toch meer support te verdienen – nu word ik heen en weer geslingerd – ben vaak op zoek naar m’n gezonde basishouding en ervaar dan teleurstellingen. Heb ik te hoge verwachtingen? Wat kan ik doen? M’n kalmte redt me – maar wanhoop ligt op de loer – in die strijd word ik omringd door anderen om mij heen – en dan gaan ook nog eens mijn vrouw en ik uit elkaar temidden van alle oude kennissen – mensen die niet betrokken willen raken….

E: op zich is alles en allemaal zeer herkenbaar – zit zelf soms ook klem – vroeger ging ik dan aan de haal met een slok – dit soort gesprekken geeft me overigens soms wel een ‘leermoment’ plus een uitweg – soms niet op een goede manier – vaak ga ik dan bij mezelf te rade: vraag mezelf: eigen schuld? – voel me soms ook gekrenkt – maar nu gaat ‘t me makkelijker af – soms ontstaan achteraf nieuwe gedachten – beter is misschien direct te reageren – ik ben er wel mee bezig – ‘t blijft ook een constant gevecht – ‘t gaat overigens nu wel iets makkelijker dan voorheen….

F: ik luister graag…..

G: ik ben nooit gediend van kritiek – na een fout ben ik eigenlijk ook niet kritiek-gevoelig – reageer vrij snel – heb geen stress – er zijn altijd mensen die dingen zeggen om te kwetsen – die zie ik ook niet meer – ben heel erg tot rust gekomen – wil niet steeds op m’n lippen bijten, bijvoorbeeld in de relatie met mijn beide zoons – verwijten in dat verband betreffen altijd het verleden en niet het heden – leer door later of helemaal niet te reageren – ruimte te vinden. En dat lukt en dat voelt goed.

H: ik begrijp het onderwerp heel goed. In allerlei opzichten ben ik een totaal nieuw leven gaan ontwikkelen vanaf het moment dat ik stopte met mijn verslaving. Maar ook ik heb ontdekt dat zich dit alles wel afspeelt op dezelfde aardbol – temidden van dezelfde mensen, ‘vrienden’, bekenden, familie, kennissen, collega’s, buren….enz. En iedereen praat met iedereen. Vooral als het gaat over missers, misdaden en mankementen. Het is nu 2009, maar ik weet nog precies wie er in mijn jeugd in de oorlog ‘fout’ was en dat blijft generaties lang kleven. Datzelfde gevoel ervaar ik ook als ik in mijn eigen oude omgeving in Rotterdam kom waar ik indertijd met mijn verslaving ben vastgelopen. Iets in mij gaat dan reageren. Het is inmiddels meer dan 40 jaar geleden. Moeilijk om te benoemen, maar het valt niet te ontkennen. Het heeft lang geduurd maar tenslotte heb ik gewoon geaccepteerd dat dat gevoel in mij bestaat en op zichzelf een deel van mijn identiteit uitmaakt. Er valt best mee te leven. Zo heeft iedereen zijn eigen kenmerken/lidtekens denk ik dan maar bij mezelf en voel dan ook geen spanning meer.

I: in het verleden liep ik altijd weg van verwijten – maar bij ruzie blijft m’n partner ermee zitten – nu probeer ik meer te analyseren – ik kan nu ook beter reageren – moeilijker wordt het als het een aanval op mij persoonlijk betreft – ik loop daar liever van weg – en dat is dan weer tegen de zin van die ander…

J: ik ervaar problemen doordat ik confronteer – ik zelf ben open – en daardoor ook kwetsbaar – heb zelf veel fouten gemaakt en geef dat ook toe – dat had trouwens niets met drank te maken – vaak uit mijn eigen onmacht – boos vanuit eigen fouten – dan worden anderen beschadigd – vreemden zeggen dan niks – maar begrijpen ook niks – dat is dan een klein deeltje van mijn karakter, waarin de ander zich beter voelt – mijn zus is omgekeerd – zij zegt niks – wil in der minne schikken – en dat kan dan een rottend proces opleveren – bij mij schiet het eruit en heet het tenslotte ‘ hendrik de zaan heeft de kraan open laten staan….’: mijn motto blijft: ‘open zijn: is het beste…!’

K: tijdens mijn werk ondergingen wij eens per 7 jaar een periodiek psychologisch onderzoek: dat leverde wisselende beelden op – ook bij de Jellinek heb ik die ervaring opgedaan – kwam in de jaren 80/90 in management functies terecht en spelenderwijs in contact met internet en spontane mailtjes die konden ‘ontploffen’ en een bombardement van reacties opleverden – inclusief periodes van subtiele wraak – in de loop der tijden heb ik ook speldenprikken uitgedeeld en geincasseerd – en tenslotte beland in de verslavingsperiode – trouwens heb ik nu wel geleerd te registreren en reageren maar voorzichtig en niet spontaan = dat is beter – al met al was ik niet geschikt als voorzitter want mijn netwerk is flinterdun – alleen met mijn beste vrinden probeer ik dat in stand te houden – de rest heeft mij niet meer nodig.

L: er is vandaag veel gebeurd – heb voor ‘t eerst geluisterd – heb trouwens veel conflicten gehad en geloof tenslotte dat ik het meeste leer van juist die mensen.

Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt C de gelegenheid te reageren op de gespreksronde. Hij dankt eenieder voor de getoonde openheid en formuleert als zijn dubbele conclusie dat het in het onderlinge contact er misschien eigenlijk omgaat beide elementen telkens weer te benoemen: datgene wat je niet waardeert en daarnaast uitdrukkelijk ook wat je als positief ervaart. Op die manier kan contact misschien steeds weer iets opleveren waar je wat aan hebt…?

De gespreksleider dankt C voor het gespreks-onderwerp, spoort eenieder aan tot het leveren van een stoffelijke bijdrage richting groepspot en sluit de bijeenkomst om 21.35 uur.

Amsterdam, 30 juni 2009.
————————————————————-